Öyle hayaller kurardı ki,
gözlerinin içi parlardı...
Şimdi anlıyorum...
Hayal kırıklıkları kesmişti gırtlağını.
Neyi tutacağımı, neyi toplayacağımı bilemedim.
Gözlerim atlamalar yaparak dolaştı her yeri.
O an neye sarılmalıyım bilemedim.
Hangisi daha değerliydi?
O'nun soğumakta olan bedeni mi?
Yoksa uğruna sonlandığı hayalleri mi?
Öyle bir tükenişti ki o çatı katı...
Neye elimi atsam dağıldı.
Her yerde parlak, özenle yaratılmış görüntüler vardı. O'nun yarını...
Bir insanın gücüne şahit oldum.
Titredim... Korktum.
Saygı duydum bu güce, bu yıkıma...
O'nu bulduğumda loş bir çatı katındaydı...
Her yana dağılmıştı kırmızısı...
Kahkahalarını duydum ayaklarımın dibinde...Kıpkırmızı.
Al al tırmandı bileklerimden yukarı.
Tırnaklarımın arasından, göbek deliğimden, ağzımdan, burnumdan, kulaklarımdan içeri sızdı.
Onun bedeninden boşalan yaşam.
Göz akımı kapladı. Kıpkırmızı!
- "Hadi!" dedi...
- "Ne güzel olurdu uçabilsen! Neden uçamayasın ki?!"
- "Her şeyi başarabilirsin! Güç sensin!" dedi.
- "Yaşam senin! Gerçek olur olmasını gerçekten istediğin..."
- "Hadi!" dedi...
- "Uçabilirsin... Gerçekten inanıyorsan."
Açık pencereye takıldı gözüm.
Perde beyazlar içindeki masum bir kadın gibi dalgalandı. Pervaza attım son adımımı...
...
O'nu bulduğumda boş bir sokağın kaldırımındaydı.
her yana dağılmıştı kırmızısı...
Konu: Öyle hayaller kurardı ki. 
Cuma Mayıs 15, 2009 11:39 pm
